De glazen toren.

De glazen toren bevind zich in het noorden van de school. Nadat je een trap van precies 131 treden hebt beklommen, kom je bij een grote deur. Deze deur is zeer oud en gaat zeer stroef open. En dan, net wanneer je denkt dat je er bent, moet je nog twee gangen door. Maar wanneer je er eindelijk bent kun je hele omgeving zien. Je zit feitelijk gewoom in glazen ruimte; een dak van glas en muren van glas. Slechts de grond is van oud hout.

Maximaal 4 personen.

Ik had deze ruimte al in mijn derde jaar ontdekt. Steeds was ik hier alleen gekomen, zonder ooit iemand tegen te komen. Deze keer had ik mijn tekenblok bij om het uitzicht te tekenen. Want toegegeven; het uitzicht was betoverend. Vooral omdat je ook werkelijk overal naartoe kon kijken. Ik duwde de zware deur open en liep toen de twee gangen door. Ik had de weg waarschijnlijk blindelings kunnen vinden.

Om zo maar de school te verkennen opende ik deze deur. Een lange wenteltrap reikte omhoog. Twijfelend of ik de moeite ging nemen benam ik de eerste paar treden. Zonder ze specifiek te tellen liep ik door, ik wist dat als ik niet omhoog was gegaan dat ik mijzelf ging afvragen wat daarboven was. Eenmaal boven aankomend moest ik nog 2 gangen door waarnaar ik een deur zag. Ik opende hem half en bleef staan bij het zien van een ander persoon. Ergens vaag herinnerde ik me haar van de borrel. Niet dat ik toen echt veel aandacht aan haar gegeven had, ik onthield dingen aardig goed.

Ik keek niet om toen ik de deur hoorde, ook niet toen ik voetstappen hoorde. Ik was eerlijk gezegt ook niet heel erg verbaasd, hoewel ik mezelf altijd had voorgehouden dat ik de enige was die van deze plek af wist. Ik opende mijn tekenblok en staarde voor me uit, bedenkend welk deel van het uitzicht de eerste pagina zou vullen. Ik was niet erg geinteresseerd in welke persoon er binnen was gekomen, ik hoopte slechts dat het geen fake-happy persoon was of iemand die graag praatte.

'Excuses' zei ik voor het verstoren van de stilte. Niet dat het leek dat ze verstoort door mij was maar toch. Het waren manieren, niet dat ik die eigenlijk veel bezat. Verder sprak ik niet, ze zou het wel duidelijk gemaakt hebben als ze wel zin had in contact. Aan de linkerkant van haar ging ik staan, een meter of 1 á 2 die tussen ons in zat. Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en keek door het glas heen naar buiten. De kou van het seizoen was te zien, nog steeds was ik er niet uit of ik hield van die kou. Noch hield ik eigenlijk van warmte als het er op neer kwam. Herfst, dat was iets voor mij. Zeker met de regen, ja zeker met de geur van regen.

Ik toverde een potlood uit mijn zak vandaan en besloot me terichten op het schoolterrein. De wind, de torens, de oneffenheden, alles probeerde ik te verwerken in de tekening. Ik was niet een wonder in tekenen, maar ik vond het leuk. En het was ook niet zo dat ik er heel slecht in was, dus ik zag geen reden om te stoppen. De mening van andere was wel iets waar ik me als laatste om druk maakte. Het interesseerde me niet. Even keek ik op, wierp een blik op de persoon en ging weer verder.

Even keek ik naar de bewegingen die haar hand maakte, vloeiend tekende ze iets. Ik had geen talenten, oorlogsstrategieën waren niet echt iets wat als talent beschreven werden. Ik zette een stap van het glas af en keek nog even op naar het meisje. Misschien ging ik haar een ander keer ontmoeten, het was duidelijk dat ze rust wou. Dat kon ik niet, rustig zijn. Daardoor leek het me een beter idee als ik vertrok. Ik was niet het type dat verzot was op rust. Mijn hand ging om de knop van de deur en verliet de glazen ruimte.

- Gone -

Hij had het begrepen, wat ik prettig vond. Ik was geen prater, nooit geweest. Het idee om telkens over iets nutteloos te praten, verafschuwde me. Ik was niet iemand die mensen ging complimenteren die er niet uitzagen, om aardig over te komen. Ik ging me niet anders voor doen dan ik was. Met die gedachte richtte ik me weer op de tekening, de contour lijnen tekenend en de details aanduidend. Mijn mondhoeken krulden zich tot een glimlach, gewoon uit plezier.