De openingsceremonie: Hier begint iedereen.

Precies op tijd kwam ik binnen, als eerste. Ik was niet het type dat op tijd kwam juist daarom was ik nu op tijd. Ik wist dat als ik vertelde dat Ares mijn vader was dat iedereen negatief naar mij zou kijken. Daardoor had ik juist nu het gevoel dat ik een goede eerste indruk moest maken. Niet dat ik me ging voordoen als een ander, slechts iets netter en gentlemanachtig dan ik normaal was. Ik keek de zaal rond die tot nu toe alles behalve vol was. De tafel met drinken stond mij aan en als van zelf sprekend pakte ik een biertje. Alcohol was lekker, de smaak die bitter was. Ik was niet het type dat dronken werd in het openbaar, ik kon aardig wat op maar ging nooit verder dan mijn limiet. Tenminste, bijna nooit. Ongeduldig ging ik met mijn rug tegen de muur staan, wachtend op meer mensen. Bedenkend wie het kind van welke god was.

Mijn haar golfde over mijn schouders en bewoog met iedere stap die ik maakte vloeiend mee. Ik was hier niet om vrienden te maken, slechts om een indruk achter te laten die niet snel vergeten zou worden. Mijn haar bleef even achter haar oorbel haken en toen stapte de zaal binnen. Overal stonden al groepjes eerstejaars en ik lachte grimmig. Ik kende geen vrienden, slechts bondgenoten en jongens waar ik een nacht mee had door gebracht. Niet dat ik een slet was, nee ik had soms alleen wat verleiding nodig. Wat romantiek.

Ik hoor muziek en met vluchtige passen loop ik de gang door naar de openingsceremonie. Wanneer er muziek kwam, kwam er sfeer en gezelligheid. Dat officiele gedoe word gemeden door alle 3e klassers en hoger. In het midden van de deuropening blijf ik staan en mijn blik glijd door de zaal. De meeste eerste klassers zijn weg en hebben plaats gemaakt voor de ouderen. Een grijns verschijnt op mijn gezicht en ik loop verder de zaal in. Afwachtend wat er zou gebeuren.

Ik vroeg me af of de speech al gedaan zou zijn. Ik verveelde me toch maar. Ik liep door de gangen naar de grote zaal. Nieuwsgierig duwde ik de deuren open. Het was elk jaar ongeveer hetzelfde, maar toch vroeg ik me af of er iets veranderde. Nope, teleurstelling, het was weer het zelfde. Ik liep naar de tafel waar het drinken op stond en nam iets te drinken. Ik keek even om me heen om te zien of ik al iemand herkende.

Ik liep langzaam door de stenen gang naar de openingsceremonie. Ik was eigenlijk van plan om pas later te gaan, wanneer de muziek beter werd en de eerstejaars ophoepelden, maar ik had nu toch niets beters te doen. Ik was er al in geslaagd om mijn bed op te maken en dat was ook al een teken van verveling. Ik ging langzamer stappen toen ik de deur zag. Ik zuchtte zachtjes en liep naar binnen, de zaal in me opnemend. Hij was tot nu toe vooral gevuld met eerstejaars.

Ik fronste, het gezelschap dat binnenkwam lopen verschilde teveel met mezelf. Ik had gehoopt iemand te ontmoeten die niet vrolijk was, die niet deed alsof er alleen maar goedde dingen in de wereld waren. Niet dat ik pessimistisch was, maar ik had een hekel aan mensen die zich fake-blij gedroegen. Dus hield ik afstand en liep naar de hoek van de ruimte waar stoelen stonden. Niet dat ik ging zitten, nee ik bleef liever staan.

Ik zette mijn biertje aan mijn lippen en nam een middelmatig grote slok. Wat mijn ogen zagen beviel ze, meisjes die mooi waren. Ja er liepen hier zeker mooie meisjes rond. Niet dat ik op ze af ging, nee daar had ik geen zin in. Vooral niet de types die wiste dat ze mooi waren. Meisjes waren het mooist als ze net uit bed kwamen, zo nuchter en puurst mogelijk. Tenminste dat vond ik dan. Ik ging even vluchtig met mijn hand door mijn haren en keek vervolgens ongeïnteresseerd naar mijn schoenen. Nieuwe vans, rode om precies te zijn. Ik was geen mode addict, al vond ik winkelen af en toe wel leuk. Het was leuk om met iets bezig te zijn, niet dat ik veel van mode wist. Meestal deed ik dat met een van mijn vriendinnen, ik werd niet gekleed door mijn moeder maar door mijn vriendinnen. Triest ja (;

Whaha xd gekleed door mijn vriendinnen XDDD ROFL
~

Ik liep verstrooid naar de drank toe. Het was nog vroeg op de avond, dus ik pakte een cola. Alcohol hoorde bij mij meer op fuiven en latere tijdstippen thuis. Ik bracht het glas naar mijn lippen en nam een klein slokje. De cola prikte een beetje op mijn lippen. Voorzichtig likte ik er eens met mijn lippen over. Langzaam streek ik met een vinger over het glas. Misschien dat ik eens naar een vriend of vriendin gaan zoeken, om hoi te gaan zeggen en sociaal te doen.

Ik haal een hand door mijn haar en bekijk de mensen een voor een. Nou ja, degene die me intesseren dan. Ik loop naar de tafel me eten en drinken en pak een glas met drinken. Het drinken zorgt ervoor dat ik me een houding weet te geven. Een lol blond haar valt voor haar ogen en ik blaas het zacht omhoog en ik stop het achter mijn oor. Mijn blik glijd weer naar de menigte. Ja, ik vind het leuk om mensen te kijken. Het is een lichte hobby geworden en ik grinnek zacht.

Het volk begon nu toe te komen. De muziek werd ook beter vond ik. Ook al kende ik dit liedje niet. Bier in een plastich bekertje smaakte niet zo goed vond ik, maar ja, ik ging nu niet kieskeurig doen. Een paar mensen die waren binnengekomen herkende ik. Die mensen had ik hier al zien rondlopen op school. Ik ging met mijn hand door mijn haar dat weer irritant voor mijn ogen hing.

Al na een tijdje begon ik me lichtelijk te vervelen. Het was niet slim om zo vroeg te gaan, er waren te weinig mensen die me interessant leken. Niet dat ik contact zocht, nee ik was geen sociaal persoon. Vriendschappen waren niks voor mij. Dan zat je altijd vast aan dat geklets, aan dat onnozele gepraat over gevoelens. Het enige wat me bezig hield was het bedenken van wie welke god als vader of moeder had.

Zonder echt aandacht aan de andere mensen te geven pakte ik een stuiver uit mijn broekzak. Mijn vader was een gierige man. Ik had niet meer van hem dan deze stuiver, meer had hij me niet gegeven nee. Gierig in elk opzicht was hij. Zonder het zelf door te hebben kneep ik hard in mijn biertje, pas op het moment dat het glaze glas een soort kapot makend geluid maakte realiseerde ik me pas wat ik deed. Over de zijkant van mijn hand gleed wat bier, een druppel die uit de barst kwam. Licht geërgerd over mijn eigen daad liep ik naar de tafel met eten en drinken en zette ik mijn glas in ander glas. De stuiver was al weer in mijn broekzak gegaan. Zoals je waarschijnlijk merkte was ik ook niet zo een fan van mijn vader, net als de hele wereld.

Ik keek geschrokken om toen ik een brekend geluid was. Het was een jongen die nogal verveeld keek. Ik volgde zijn bewegingen toen hij naar de tafel vol met hapjes en drinken liep. Tot nu toe was hij er als enige in geslaagd om iets interessants te laten gebeuren.

Ze speelt met het drinken in het glas. Het drinken draait zacht heen en weer en ik houd mijn glas stil. Straks valt het erover heen.. Met het glas in mijn hand loop ik de zaal door naar en tafel. Ik veeg dezelfde ook haar achter mijn haar. Eigenwijs haar. Ze kijkt naar de 'dansvloer' waar nog nauwelijks iemand staat behalve een paar bruggers die staan te lachen n enkele laatste jaars. De neiging om naar de dansvloer te stappen is niet zo groot op dit moment. Het is nog vroeg. Te vroeg.

Hier stond ik dan. Weer in de deur opening van de balzaal, die eigenlijk gewoon een grote zaal was en voor vele zaken gebruikt werd. Het was al aardig druk hier... Ach ja, het was mijn tweede jaar al en nog steeds was ik het zielige sukkeltje dat onopgemerkt bleef. Rustig wandelde ik maar door de als maar drukker wordende ruimte om drinken te halen en me daarna op een stoel te laten neerploffen.

Ik probeerde niet te letten op het meisje dat me aanstaarde. Welke idioot molde dan ook een glas? Ik hoefde niet op de voorgrond te treden, ik hoefde niet opgemerkt te worden. Ik had slechts een paar goede vrienden nodig. Niet dat ik die had, nee dat niet. Ik veegde mijn hand af met een servetje dat op de tafel lag. Het leek me beter dat ik niet nogmaals wat te drinken pakte. Even knikte ik naar het meisje dat me aangekeken had, als een soort van groet. Mijn ogen flitste door de zaal, iedereen die er was in de gaten te houden. Wantrouwig kon je het wel een beetje noemen, liever was ik het niet al had ik daar weinig keuze in.

Ik leunde met mijn rug tegen de muur aan, geërgerd, hopend op wat actie. Er druppelden wat mensen binnen, mensen die ik niet kende. Ik kende niemand, want ik was niet geïnteresseert in anderen. Wel herkende ik gezichten, ik was iemand die goed was in het onthouden van gezichten. Dat was gewoon om mijn mensenkennis te behouden, hoewel ik er weinig aan had. Ik blies een vervelende krul uit mijn gezicht en staarde voor me uit.

Met wat bier in mijn hand en kauwend op een hapje liep ik naar een stoel. Waarschijnlijk zag het er echt niet uit. Ik wist mezelf dan ook geen houding te geven en voelde me opgelaten. Toch wou ik menselijk contact een conversatie, maar geen idee met wie. Naast me stond een meisje dat erg verveeld stond te kijken. Aan de ene kant wou ik haar wel aanspreken, maar aan de andere kant leek het wel alsof ze mijn neus kon afbijten. Andere keer dan maar?

Verveeld ging ik met een hand door mijn haar en keek toen voor de zoveelste keer, de ruimte door. Niemand had besloten te gaan dansen, maar dat kon ik begrijpen. Ik haatte het om te dansen, ik was totaal niet sierlijk hoewel ik door mijn muzikaliteit wel gevoel voor ritme had. Nee, in een club kon ik wel los gaan, maar dat bestond dan meer uit op en neer hupsen. Ik schudde de gedachtens van me af en staarde naar het plafon van de zaal.

Ik glimlachte even toen de jongen knikte en richtte toen mijn aandacht weer op het glas met cola. Ik keek even raar en nam toen nog een slokje. Er waren velen die weer oude vrienden terug zagen, ik had nog niemand gezien. Jammer want ik verveelde me best wel.

Met de minuut ging ik me meer vervelen hier. Me ongemakkelijker voelen. Ik wende me naar het meisje dat tegen de muur stond. Ze ging me net iets te veel door haar haren. "Zin in misschien wat gezelschap?" Best dom van me. Wat als ze me nu ging afsnauwen? Toch klopte ik op de stoel naast me.

Ik hoorde iemand praten en keek even in de richting van het geluid. Ik trok verbaasd een wenkbrauw op toen ik besefte dat de jongen het tegen mij had. Ik fronste even en knikte toen, hoewel ik toch niks te zeggen had. Dit stond waarschijnlijk iets minder eenzaam en wie weet, misschien was hij wel goed gezelschap. Ik ging op de stoel zitten en keek hem even aan. "Ik ben Yael." Zei ik, niet wetend hoe ik een gesprek moest openen. Want, ik had weinig gesprekken.

Ze leek nogal direct, maar hey, ik leefde nog. Beter kon het niet. "Nice to meet you, Yael. Noem mij maar Ethan. Eerst jaar hier of ben je hier al langer?" Even liet ik mijn ogen over haar heen gaan. Ze was een natuurlijke schonen, maar wat verwacht je dan als je afstammeling bent van een God? Voor mij was het altijd een spelletje geweest om te raden als ik met iemand aan het praten was, wie zijn of haar moeder of vader was.

Het zwarte, prikkelende goedje op in mijn glas interesseerde me niet meer. Ik zette het op een tafeltje neer en pakte een nieuwe beker. Deze keer vulde ik het met punch. Ik draaide me om en nam een grootte slok. Natuurlijk, op dat moment viel er een eerstejaars spectaculair op zijn gezicht, toen hij de zaal wou verlaten. Toen ik hem wou uitlachen leed dat, door dat de punch in het verkeerde keelgat schoot. Iets tussen een lach en een kreet van iemand die net zijn been is afgerukt klonk uit mijn mond. In de haast om naar mijn keel te grijpen gooide ik mijn beker door de lucht, richting de deur. Het goedje vormde een roze streep op de grond. Ik hoestte de longen uit mijn lijf. Na een tijdje kon ik weer ademhalen en zagen mijn kaken rood van het schaamrood...