De openingsceremonie: Hier begint iedereen.

Hij was nogal, spontaan, concludeerde ik. Maar ik kwam er niet achter of het echt was, of geacteerd. Ik hoopte voor hem niet het laatste, want dat was niet iets waar ik blij van werdt. "Langer," zei ik zonder enige emotie en keek hem recht aan. Ik hield er niet van om ergens omheen te draaien. Hij was knap, maar ook wel een sulletje. Ik vroeg me af wie zijn ouder was. Athena, gokte ik. Maar misschien had ik het mis, want hij leek niet op slimheid ingesteld te zijn. "JIj?" Zei ik maar, slechts proberend geen stilte te laten vallen, wat veel mensen blijkbaar niet prettig vonden.

Ik keek rond, even realiserend dat de enige reden waarom we hier allemaal waren om te weten wie iemands vader of moeder was. Hoe belachelijk. Ik balde mijn hand weer tot een vuist en fronste. Nou ik hoefde het niet te weten, het maakte iemand niet beter noch minder. We waren allemaal getalenteerd, knap en slim. Nu was het slechts een kwestie van wachten, wie zich van de rest ging onderscheiden. Even vroeg ik me af of ik hier wel vrienden ging vinden. Waarom was ik naar deze school gekomen? Om er achter te komen hoe erg iedereen mijn vader haatte?

Langer dus? Toch had ik haar nog nooit eerder gezien. Qua uiterlijk schatte ik haar ook wel wat ouder dan een eerste jaar. "Dit is mijn tweede jaar." En nog altijd haatte ik deze school uit de grond van mijn hard. Nog steeds liet het me ongemakkelijk voelen. Nu moest ik daar niet aan denken, want anders was ik niet meer in een soort van vrolijke sfeer. "Maar dat doet er nu niet toe. Let's play a game." zachtjes grinnikte ik en ging beter zitten. "Oké, stuur me eens in wat hints over jezelf. Normaal maak ik er altijd een spelletje van om te raden als ik mensen zie voorbij lopen of ermee praat wie hun ouders zijn..." legde ik uit.

Ik trok een wenkbrauw op en even speelde er een afkeurde blik in mijn ogen. "Een spelletje?" Herhaalde ik en probeerde de walging niet te duidelijk te laten over komen. Hoe oud was hij? 3? Ik stond op en schudde mijn hoofd. "Het was leuk je te ontmoeten," zei ik en liep weg. Het interesseerde me zeer weinig wat hij nu dacht, maar come on.. een spelletje? Een spottende glimlach speelde op mijn lippen terwijl ik naar de tafel vol met eten en drinken liep. Ik pakte wat cola en staarde voor me uit.

Van uit mijn ooghoek zag ik hoe het meisje met de bruine krullen weg liep van zo een jongen. De minachting was van haar gezicht op te leven. Natuurlijk was het niet mijn zaak en dat was dan ook de reden dat ik mijn blik afwende. Na nog even de zaal rond gekeken te hadden besloot ik dat het tijd was voor een 2de biertje. Als er dan niks interessant gebeurde of geen leuk gesprek was dan was het tijd voor bier. Ik grijnsde om die gedachte. Bij het pakken van een biertje was ik dit keer voorzichtiger, ook bij het vasthouden. Ik wou niet weer het zelfde als eerst, dat ik niet oplette en mijn eigen glas brak.

New
~~

Loki's dag was als een soort waas aan hem voorbij gegaan. Eigenlijk ging zijn leven nu al een tijdje als een soort waas aan hem voorbij, beginnend op het punt dat hij erachter was gekomen wie zijn biologische moeder was, die zomer. Natuurlijk had hij het in het begin niet geloofd, ik boel, Artemis? Als in, de Griekse Godin? No way. De Griekse Goden waren niet iets waar de jongen in geloofd had, nu was dat echter wel anders.

Nu liep hij rond op een speciale school voor kinderen van Griekse Goden en Godinnen. Hij had het rare gevoel dat hier misschien, nee, waarschijnlijk ook familie van hem rond zou lopen nog niet van zich af weten te schudden. Hij had een beetje research gedaan toen hij eenmaal over de ergste schok heen was, en was erachter gekomen dat Artemis een tweelingbroer had, Apollo, wat betekende dat hier niet alleen zijn halfbroers en -zussen rond konden lopen, maar ook zijn eventuele neven en nichten.

Loki had met een half oor naar een vage toespraak zitten luisteren en liep nu met nog altijd een ietwat verdwaasde blik en een glas water in zijn hand rond.

Ik staarde nu naar de roze streep op de grond. Misschien dat het slimmer zou zijn om me tegen een muur te drukken en weg te sluipen. Misschien dat niemand me dan zou zien en ik deze schaamte niet met me moest meedragen de rest van mijn schooljaren...

Ik had het eigenlijk wel gezien hier. Maar toch had ik nog niet de behoefte om te gaan, ik wilde iemand ontmoetten die echt interessant was, die echt iets te vertellen en niet een 'spelletje' wilde doen. Ik rolde met mijn ogen en keek toen om me heen. Mijn glas cola was binnen no-time leeg, maar ik had eigenlijk ook weinig dorst. Ik keek even naar het bier, mezelf afvragend of ik dan wat losser zou worden. Ja, losser werdt ik dan zeker. Het was echter de vraag of dat goed voor me was. Dus zette ik het idee van me af en staarde voor me uit.

'Fack man, wat doen we hier. We zijn allemaal stil en eigenlijk diep van binnen willen we weten van welke god je afstamt, niemand heeft de ballen om hem te vragen dus zal ik het verklappen. Ares oké? Hij was een lul bla bla bla ik kan er weinig aan doen' oké. Ik was officieel niet de beste in het maken van een goede indruk. Eerder gezegd een slechte indruk maar deze stilte maakte me gewoon gek.

Ik schrik op uit mijn gedachten. Geen idee waar ik was, maar ik was in iedergeval niet hier. De uitbarsting van de jongen zorgt er voor dat ik met beide benen weer recht op de grond sta. Ares, niet verwacht maar wat maakt het uit? Ik neem een slok van mijn drinken, niet van van plan te vertellen waar ik vanaf stam. Ik heb geen speciale of krachtige gave en ik bijt op mijn lip.

Ik keek geschrokken om naar Dublin. Hij begon een hele preek over onze vaders of moeders en dat hij van Ares kwam. Ik haalde ongeïnteresseerd mijn schouders op en richtte mijn aandacht op het meisje dat vaag voor zich uit staarde. Na een tijd drong het tot me door dat ze niet sociaal was en dat Dublin gelijk had.
'Hart gelucht?' vroeg ik met een glimlachje.

Ik trok mijn wenkbrauw op toen een jongenstem hard op wat begon te zeggen. Nou, die heeft zijn aandacht ook weer, bedacht ik grimmig en staarde voor me uit, zonder te kijken wie het was. Als hij aandacht wilde, dan kon hij het krijgen. Maar niet van mij, hoewel dat waarschijnlijk ook niet zijn bedoeling was. Er waren genoeg leuke, spontane meisjes hier en ik zat er ook niet mee. Verveeld staarde ik voor me uit, slechts hopend dat de muziek wat beter zou worden.

Ik haalde slechts mijn neus op voor de reacties van mensen. Waarom voelde iedereen zich hier zo goed? Slechts omdat onze ouders zin hadden om te neuken en daardoor toevallig een kind kregen. Niet omdat ze uitverkoren waren, niet omdat iedereen wou dat we die kracht kregen. Ik balde een van mijn handen tot een vuist en beende richting de deuren. Ik hoefde niet met zulke mensen om te gaan. Ik wou niet zeggen dat ik beter was, maar in ieder geval minder arrogant en een stuk gezelliger.

En toch was het verleidelijk, besefte ik. Even keek ik op en keek naast me. Ik wist niet of hij degene was die het had gezegt, maar zo keek hij wel. Opstandig, misschien zelfs boos. Mijn mondhoeken krulden zich tot een glimlach en ik draaide me naar hem toe. "Dus, de zoon van Ares," zei ik met een grijns. Ik hoopte dat hij het niet te serieus nam. "Je woorden waren waarschijnlijk het hoogtepunt van de avond." Zei ik grijnzend.

Ik liet mijn hand varen en draaide me om bij het horen van een benaming die op mij gedoeld was. Mijn handen gleden in mijn broekzakken terwijl ik naar het meisje keek die gepraat had. 'Ik ben blij dat jij het leuk vond' kwam er nogal emotieloos uit. Waarschijnlijk kwam dat door mijn frustratie van eerder, wat nu eigenlijk niet zo eerlijk was tegenover haar aangezien zij nu wel moeite deed. Ik liep van de dansvloer af naar haar toe. 'Excuses' ik trok lichtjes mijn mondhoeken op om te laten zien dat ik het meende. Ik ging even met mijn hand door mijn haar, even niet aan denkend waar ik was en wie me bekeken.

En daar ging het stomste mens ooit. Gelijk was heel mijn stemming weer verpest. Echt die had een grote dunk van zichzelf. Ik stond op en liep een beetje rond. Zo was ik hier weg.

x

Ik staarde naar de mensen die aan het dansen waren. Sociaal doen leek me wel een goed idee. Ik gooide het laatste beetje bier naar binnen en liep de dansvloer op en begon te schudden met die heupen!! :D

x

Ik schudde met mijn heupen en haalde mijn handen door mijn haren. Ik sloot mijn ogen en ging mee op het rimte. Dit was het soort beeld dat ik van een beginnend, mislukt feestje had. Maar wie weet.

x

Ik keek even naar Ethan, ergens voelde ik me wel schuldig. Maar nogsteeds, een spelletje? Het idee dat een jongen van zijn leeftijd een spelletje wilde doen, was best wel hilarisch. De zoon van Ares, gezien ik zijn naam niet wist, bleek nogal emotieloos te zijn. "Hm. Ik denk niet dat er nog veel gaat gebeuren." Mompelde ik en staarde naar twee meisjes die begonnen te dansen. Ik was jaloers, omdat zij wel elegant en soepel waren. Ik zuchtte even en schudde mijn hoofd, dit was niks voor mij. Ik kon beter gaan ofzo.

Ik ging met mijn hand door mijn haar en schudde lachend mijn hoofd. Zonder nog verder iets te zeggen liep ik weer richting de deuren. Met zo een instelling gebeurde er inderdaad niets. Je moest niet wachten tot er iets gebeurde, je moest er voor zorgen dat er iets gebeurde. Tenminste, zo dacht ik er over.

En weer iemand weg gejaagd. Goh, dit ging echt geweldig op deze manier. Ik had het gehad, met deze mensen die overduidelijk plezier wilden hebben. Ik wilde dat ik dat ook kon, dat ik aardig kon zijn, medeleven kon hebben. Maar het ging niet. Ik liep naar de deur en wierp nog een blik achterom naar de mensen in de zaal. Ik hoorde hier niet, en met die gedachte liep ik weg.

___
Gone.