de kamer met verschillende plaatsen.

Betreedt deze kamer en hij neemt automatisch het gebied aan waar je het liefst bent. Alleen het gebied, geen personen, of andere dingen. Het kan alles zijn, van de hoogste berg, tot het diepste van de zee. Niemand weet welke vorm de kamer echt heeft. is het een witte ruimte? Zodra je met meerdere in deze kamer bent, behoudt hij het gebied van de eerste. Zodra die de kamer verlaat neemt hij de lievelingsplek van de tweede aan die is binnengekomen. Veel mensen komen hier niet, want die hebben wel betere dingen te doen, maar soms is het wel eens leuk. Je weet dat er iemand in de kamer zit als de deurklink een donkergrijze kleur heeft. Als de kamer leeg is, is de kleur van de deurknop wit.

Ik liep naar de deur toe. Fijn, hij was wit. Onverwachte meevaller. Ik liep naar binnen en de kamer was automatisch de plek waar ik het liefste was. Aan de kust, met stortregen. Ik weet niet waarom, maar dit vond ik best gezellig. Gelukkig kon ik niet doorweekt worden, want het was niet echt. Ik ging in het zand zitten en richtte mijn blik op het water. Het geplons van de regen in het water was erg rustgevend, vond ik dan.

De deurknop is donkergrijs en ik vraag me af of ik naar binnen zal gaan. Uiteindelijk pak ik de deurknop vast, draai hem om en loop de kamer in. Vanuit de droge hal sta ik opeens langs de zee waar het regent, en niet zo zachtjes ook. Ik veeg een lok haar uit mijn gezicht en stop die achter mijn oor waarop ik de omgeving beter bekijk. Ergens kon ik het me wel voorstellen dat it een favoriete plek is. De regen geeft een gerustellend gevoel en ik ga in het zand zitten en kijk naar de ruwe zee.

Ik schrok toen ik iemand hoorde binnenkomen. Het was dat meisje uit de bibliotheek. 'Hoi' zei ik en glimlachtte naar haar. Ik vroeg me af wat ze van deze kamer vond. Waarschijnlijk eng en koud. Zoals de meeste meisjes.

"Hee." zei ik opschrikkend uit mijn gedachten. Ik weet niet precies wat ik moet zeggen. Mijn blik glijd weer naar de zee. Vaag herrinner ik me zijn naam. "Lucas right?" vrag ik uiteindelijk om een stilte te verbreken.

Ik glimlachtte. 'Jep' zei ik en keek naar het water. 'En jij was?' vroeg ik. Ik was niet goed in namen onthouden, morgen was ik haar naam vast alweer vergeten.

"Bailey." het kwam er korter en botter uit dan bedoeld maar ik voel geen behoefte om het te vertellen dat het niet zo bedoeld is. Ik wou dat ik nat kon worden, rond draaiend op het strand zonder gympen rond kan draaien maar aan Die wens voldoet de kamer niet dus geniet ik van het gerust stellende geluid van de regen.

Ik grinnikte zacht. Deze donkere kamer begon al op haar humeur te werken. 'Niet de bloemetjesweide die je gehoopt had?' vroeg ik plagerig en keek naar de regen.

OFF TOPIC:
haha, manon ;d

OFF TOPIC; Jaman, dansen in de regen is leuk?(: HAHA, hebben we laatst op school gedaan, vandaar. 8D

Ik kijk verbaasd op en besluit wat minder bot te doen, dat verdient hij nou ook weer niet. "Nee, ik weet eerlijk gezegd niet wat ik had verwacht als ik hier binnen zou komen. Niet van mezelf maar ook niet van een ander."

Ik grijnsde. 'mooizo' zei ik. 'hoe zou het er bij jou uitzien?' vroeg ik en keek haar even aan. Nieuwsgierig zijn, daar was ik goed in. Ik keek hoe de regen in het water spatte.

Mijn gedachten dwalen af naar het schilderij in de gang thuis. Een onbedoelde glimlach verschijnt rond mijn lippen. Ja, dat zou ik het liefst hebben zien verschijnen. Het was een rustige omgeving, geen mens te ontkennen en er stond een klein boerderijtje. Rond het boerderijtje waren bomen vol sappige vruchten en er liep een schaap in de wei te grazen. "Het schilderij van thuis denk ik." Zeg ik uiteindelijk, nog steeds nadenkend. Stomme gedachten ook. Verder vertel ik niets, bang om uitgelachen te worden.

Toen ik dat hoorde moest ik meteen denken aan de Mona Lisa ofzo. 'hm, een schilderij?' vroeg ik raar en keek naar het water. Ik was eigenlijk nog nooit op deze plek geweest, in het echt dan. Toch niet als het zo stortregende.

Ik knik. "Ja, een schilderij waarvan de omgeving nooit zou kunnen bestaan. Daar is de wereld te wreed voor." Het is waar, deze plek zou nooit kunnen bestaan, de wereld is een en al ruzie en haat. Deze plek zou daardoor nooit een bestaan kunnen leiden. "Waarom verschijnt er bij jou juist deze plek?" Vraag ik uiteindelijk. "Niet veel mensen wensen in de regen te staan. Of heb ik dat mis?"

Ik grijnsde. 'Tja, goede vraag, misschien heeft het iets met mijn vader te maken?' vroeg ik en haalde mijn schouders op. Ik vroeg me ergens af welke god haar vader of moeder zou zijn.

"Hoezo jou vader? Wat heeft jou vader er mee te maken?" Ik vergeet steeds maar weer dat we hier met zijn allen niet voor niets zitten en ik haal onbegrijpend een hand door mijn haar. "Vader", mompel ik zacht voor me uit.

Ik grijnsde. 'Poseidon, misschien daarvan al het water' mompelde ik tegen mezelf. Ik wist niet of ze me zou uitlachen of niet, het zou altijd kunnen.

"Ah bedoel je het zo, ik snap hem." Zacht grinnek ik. Nadenkend strijk ik met mijn hand over de schelpen die op het zand liggen. Ze zijn droog en sommige hebben scherpe uitsteeksels. Ik pak er een paar en gooi ze een voor een weg. Waarom? Geen idee, het lucht op.

Ik keek naar haar en vroeg me af of ik het nu voorzichtig moest vragen of niet. Ik haalde diep adem. 'Wie is jou god ouder?' vroeg ik voorzichtig en keek naar haar gezicht. Misschien had ze een of ander trauma aan haar vader/moeder.

"Wil je dat echt weten? Ach wat maakt het uit, Athena." Ik frons diep en houd de laatste schelp vast, bang dat als ik deze schelp weg gooi mijn leven weggooi. Waarom ben ik juist van haar afstammeling? Waarom niet van een krachtige of in iedergeval een god die een kracht heeft. Ik bijt op mijn lip en duw de gedachten weg. Ik wil er niet aan denken.

'Athena' zei ik en dacht even na wie dat ook alweer was. 'Athena is cool' zei ik en glimlachtte naar haar om haar een beetje gerust te stellen.

Ik glimlach schamper. "Athena is de enigste god die geen speciale gave heeft. Niet dat het me meer wat uitmaakt, ik heb me er al overheen gezet. Ik snap alleen niet waarom ik hier zit, de afgelopen jaren waren een marteling." Zeg ik grimmig maar de grimmigheid verdwijnt alweer snel voor een glazige blik en een halve glimlach.

Ik grinnikte zacht. 'Hm, dat maakt toch niet uit of ze een speciale gave heeft of niet?' vroeg ik en glimlachte. 'we zien ze toch nooit'

Ik frons. "Bij haar niet, bij mij ook niet." De regen valt nog net zo hard neer en ik luister even naar de regen die op de zee valt. Een korte glimlach verschijnt weer rond mijn lippen die net zo snel als hij kwam weer verdween.

Ik richtte mijn blik weer op het water. Ik was nieuwsgierig. Waarom had zij geen kracht? Of misschien had ze die gewoon nog niet ontdekt? Wie weet was ze wel sterker dan ik. Ik staarde nadenkend voor me uit.